2023-09-29, Πρώτη μέρα αγώνα

2023-09-29, Πρώτη μέρα αγώνα 

Ξύπνημα.

Αρμάτωμα.

Χαμόγελα, πειράγματα, αγωνία, ανυπομονησία. Ένα σκηνικό πολύχρωμο, μεταφορικά και κυριολεκτικά.

10, 9, ... 2, 1!

Απαλή απελευθέρωση μέσα στο σκοτάδι, και φωνές για να ξορκίσουν κάθε μοχθηρό ξωτικό που παραμονεύει.

Η βόλτα ξεκίνησε.

Αστοχία μου: Το στοκ από μπαταρίες που έχω συσκευασμένες σε τριάδες μου την έφερε, ένα σετ ήταν αρκετά παλιό, για να έχουν ξεθυμάνει πολύ. Έχω περιθώριο φυσικά, άλλο ένα σετ, από άλλη παρτίδα. Το σκέφτομαι, σε λίγο ξημερώνει, υπάρχουν αρκετοί φακοί τριγύρω, σε λίγο κατηφόρα που χρειάζεται φως για να πας γρήγορα, το σχέδιο λέει ότι αυτός θα είναι δευτερεύον φακός για το βράδυ που έρχεται. Απόφαση, αλλάζω μπαταρίες εν κινήσει, δίπλα σε έναν δυνατό φακό, αφού έχω βρει τον ρυθμό μου μέσα στο αρχικό σύνολο. 

Κατεβήκαμε το πρώτο μεγάλο σοκ. Η πρώτη βρύση και δε διασχίσαμε κανένα προσβάσιμο ρυάκι, τα πράγματα θα είναι διαφορετικά φέτος. Έχω αρκετό νερό πάντα, αλλά θα χρειαστεί προσοχή.

Περάσαμε τρία τουλάχιστον check point με μόνο ένα άτομο. Φτάνουμε στον πρώτο σταθμό, διαφορετική εικόνα, από παλιά. Αντί για σαματάς, ηρεμία και ακρίβεια. Ο Κ.Χ. μας περιμένει. Τα πράγματα θα είναι πιο συγκεκριμένα φέτος. Ωραία, θα προσαρμοστούμε σε αυτό από την αρχή. Τα απαραίτητα για ενέργεια και ενυδάτωση, μερικές θερμές κουβέντες και φύγαμε, είναι νωρίς για να έχω ανάγκη από κάτι.

Πιάνουμε ξανά την ανηφόρα. 

Το κόκκινο σακίδιο: τρεκλίζει και παραπατάει, σταδιακά τον φτάνω. Ανησυχώ, είναι νωρίς και δε φαίνεται πολύ καλά και μπαίνουμε σε ένα κουραστικό κομμάτι. Του μιλάω, δεν ανησυχεί, με καθησυχάζει. Θα τον έχω στο μυαλό μου όσο είμαστε κοντά, όπως και αν έχει το επόμενο κομμάτι δεν έχει κάτι επικίνδυνο, ότι και να γίνει δε θα τον πιάσει η νύχτα και παρά την κατάσταση που δείχνει, τρέχει σταθερά και έπρεπε να προσπαθήσω για να τον προλάβω.

Στην πορεία του αγώνα τον συνάντησα πολλές φορές, τον πέρασα και με πέρασε, κατάφερε τερμάτισε. Σίγουρα θαύμασα το πείσμα του και τη σταθερότητα του. Δεν ξέρω αν θα μπορούσα να είμαι τόσο επίμονος και τόσο σίγουρος, αν είχα την εικόνα του. Η αρχική μου ιδέα, ότι δεν υπάρχει περίπτωση να φτάσει στον επόμενο σταθμό, μετατράπηκε σε θαυμασμό για την αποφασιστικότητά του.

Μου θύμισε τον πρώτο μου τερματισμό, όχι εμένα αλλά τον Θ. που το πήγαμε μαζί από το Κρούσοβο εώς το τέλος. Δεν ξέρω αν πρέπει να θαυμάσω το πείσμα ή να κατακρίνω την ξεροκεφαλιά. Μάλλον και τα δύο, αν θέλω να είμαι αντικειμενικός.

Επιτέλους Ζ1.

Ναι! τα πράγματα σίγουρα θα είναι ζεστά και ξηρά. Ένα γρήγορο check στον εξοπλισμό, τι θα χρειαστώ; Θα μας προλάβει η νύχτα, σίγουρα μπαταρίες και μακρυά μπλούζα για σιγουριά. Λίγο πιο στέρεο φαΐ απ' ότι συνήθως, γιατί τα πολλά νερά, μάλλον μου δίνουν μια περίεργη αίσθηση στο στομάχι, πρέπει να το έχω στο μυαλό μου και να το προσέξω ως το τέλος αυτό. Παρόλο που αισθάνομαι ότι έχω πιέσει περισσότερο από άλλες φορές, ως τώρα, και ανησυχώ λίγο, φεύγω από Ζ1 με πιο ελαφρύ στομάχι απ'ότι συνήθως. Ξαφνιάζομαι, το ρολόι λέει ότι είμαι ακόμα μέσα στο πλάνο που έκανα, παίζοντας με τις ρυθμίσεις, και αυτό καινούριο.

Βάζω στόχο το Κρούσοβο στο μυαλό μου, ξέρω ότι ο σταθμός είναι αλλού αλλά το οικείο είναι πιο εύκολο. Αυτό το κομμάτι ξέρω ότι μπορεί να σε ξεγελάσει, πράσινο σχεδόν συνεχόμενο, αισθάνεσαι ότι κρατάει για πάντα. Λίγο πολύ, πλέον, έχουμε βρει τις θέσεις μας, τον ρυθμό μας, το πεδίο αρχίζει να ευνοεί τις παρέες. Διασκεδάζω τον εαυτό με την ιδέα, αν θα είναι η Ξ. στον σταθμό του Φρακτού και αν θα με γνωρίσει.

Νυχτώνει, λίγο πριν φτάσουμε στο Κρούσοβο, πρέπει να βάλουμε φακούς. Μπλούζα, η θερμοκρασία πέφτει λίγο, το πέτυχα όπως έπρεπε. Η βασανιστική ανηφόρα για το Φρακτό καλά εντυπωμένη στη μνήμη μου, πάντα την έχω όλη δική μου. Και σε λίγο φωτισμένα παράθυρα, περνάς την πόρτα και μπαίνεις σε ένα πολύβουο μελίσσι. Συγκέντρωση, ήδη πριν φτάσω. Πρέπει να ετοιμαστείς για το βάναυσο νυχτερινό κομμάτι. Ξέρω τι έχω να αντιμετωπίσω και πάντα το πλησιάζω με δέος, απότομες πλαγιές γεφύρια, πέτρες και νύστα πολύ νύστα. Αόριστα ρέματα να βρυχούν κάτω από τα πόδια μου, γεφύρια και περάσματα πάνω από την άβυσσο και μια σιωπηλή μυστήρια λίμνη. Η ομορφιά της νύχτας, η μαγεία της μοναξιάς με καλεί και με γεμίζει δέος. Έτοιμος, φύγαμε.

Αστοχία μου: Άλλαξα παπούτσια, το ίδιο μοντέλο παπούτσι και κάλτσες με πριν. Όμως κατεβαίνοντας προς το Αλίκιοι, παρατήρησα ένα πολύ έντονο πόνο κάθε φορά που σκουντουφλούσα σε κάποια πέτρα. Πρώτη φορά ένοιωθα τόσο έντονο πόνο από την ελάχιστη κλωτσιά και τόσο ξαφνικά. Κάτι δεν πήγαινε όπως έπρεπε αλλά δεν το είχα καταλάβει ακόμα. Επίσης, λίγο πριν τη Ζ2 ένοιωσα ξαφνικά υγρό στην αριστερή φτέρνα, αναγνωρίσιμη η αίσθηση αλλά και αυτή απρόσμενη, φούσκα με υγρό που σπάει, δεν είχα καταλάβει την ενόχληση ως τώρα. Οκ, είπα, φτάνουμε Ζαρκαδιά σε λίγο. Σκέφτηκα, δεν έχω επισκευαστικά στο drop bag, ακόμα και αν έχουν στον σταθμό ότι και να βάλω τώρα θα το κάνει χειρότερο θα αυξήσει την πίεση. Αποφασίζω αυτό θα είναι ως το τέλος, δε βγάζω παπούτσια και προχωράω, σίγουρα μπορώ να τερματίσω και έτσι. Στον τερματισμό, όταν έβγαλα τα παπούτσια. Λίγο πρησμένα μεγάλα δάχτυλα με φούσκες με υγρό, και μια εκτεταμένη στη φτέρνα. Το βράδυ στον αγώνα, στο μυαλό μου το αισθανόμουν πολύ πιο αιματηρό. Το αποτέλεσμα είναι άσχημο, αλλά πολύ πιο ανώδυνο από αυτό που αισθανόμουν όταν έτρεχα.

Δεν ξέρω που άλλαξε η μέρα, αλλά ας πούμε ότι έγινε όταν χαιρέτισα το Φρακτό και όρμισα ξανά μέσα στη νύχτα, ζαλισμένος από τα φώτα του καταφυγίου. 

Συνέχεια: Δεύτερη μέρα αγώνα