2023-09-30, Δεύτερη μέρα αγώνα
Ο πρωινός φακός δεμένος στη μέση, στο διάχυτο, να φωτίζει που πατάω και ένα προβολάκι στο κεφάλι να βλέπω τον δρόμο στο βάθος. Λύση που είχα σκεφτεί και δοκιμάσει σε προπόνηση, και εφαρμόσει και άλλη φορά σε αγώνες. Με το φεγγάρι γεμάτο χαμήλωσα την ένταση για να μη με ενοχλεί η αντίθεση. Σε προπονήσεις με τέτοιο φεγγάρι ανοίγω τον φακό μόνο σε σκοτεινά περάσματα.
Γρήγορος χωματόδρομος και ανάβαση στην πυραμίδα. Χαλασμένοι χωματόδρομοι από τα νερά, ο στόχος είναι ο σταθμός. Ως εκεί τα πράγματα είναι βαρετά, αλλά για την ώρα είμαι αρκετά ξύπνιος, προσπαθώ να κρατήσω ρυθμό, αλλά σίγουρα τα πόδια μου έχουν σκληρύνει πολύ, και δεν είναι εύκολο.
Άντερο, φαγητό νερό, λίγο μασάζ στα πόδια. Ελέγχω αποθέματα νερού, αρκετά για να φτάσω Ζ2. Φύγαμε, αργά στο κατηφορικό μονοπάτι μπας και αρχίσουν να μαλακώνουν τα πόδια, σταδιακά κάτι γίνεται αλλά καταλαβαίνω ότι οι μεγάλες κινήσεις θα είνια όλο και πιο δύσκολες.
Δάσος και γεφύρια, απόλυτη ησυχία και νερά που βρυχούνται στο σκοτάδι. Ανάμεσα στα νερά που κελαρύζουν, συνέχεια, νομίζω ότι ακούω φωνές, κόσμο πολύ που διασκεδάζει. Το μυαλό το ερμηνεύει, ότι ακούω ένα camp με κόσμο που ευθυμεί, ίσως έναν σταθμό. Έχω συνηθίσει αυτό το παιχνίδι με τις παραισθήσεις, το αγνοώ, ξέρω ότι δεν υπάρχει κανείς κοντά. Όταν περάσω την τσιμεντένια γέφυρα, τότε θα τους ακούσω μόνο. Το Μέγα Ρέμα μοιάζει ατελείωτο, η νύστα αρχίζει να με προλαβαίνει. Βλέπω τα πόδια μου, δεν μπορώ να αποφύγω τις πέτρες, συνέχεια τις κλωτσάω, με απίστευτο πόνο. Προσπαθώ να συγκεντρωθώ για να τις αποφύγω αλλά μάταιο. Προλαβαίνω κάποιον, έχει σταθερό ρυθμό, προσπαθώ να τον κυνηγήσω για να μείνω ξύπνιος, να μη χάσω ρυθμό. Τον ακολουθώ μηχανικά και αυτό με τραβάει έως το πρώτο κιόσκι. Κάποιοι ήδη κοιμούνται εκεί, και η παρέα μου έχει αποφασίσει να κάνει το ίδιο, συνεχίζω. Ίσως έμενα και γω, αν είχαν φωτιά αναμμένη σκέφτομαι μια δικαιολογία για να μην κοιμηθώ. Φεύγω για Τσατάκι ξέρω ότι δεν είναι πού μακρυά, ίσως κάνω κάτι για τη νύστα εκεί. Το προηγούμενο τρέξιμο κάπως με ξύπνησε και θα το εκμεταλλευτώ, ξέρω όμως ότι δε θα κρατήσει πολύ.
Σε λίγο, η λίμνη. Η αντανάκλαση του φεγγαριού μου τραβάει συνέχεια το βλέμμα. Πρέπει να συγκεντρωθώ στο μονοπάτι. Ονειρεύομαι ότι θα πιω καφέ στο Τσατάκι. Περιμένω από στιγμή σε στιγμή να φτάσω, θα δω τα φώτα μέσα στο λιβάδι; Τσατάκι, δύο ήδη κοιμούνται, ρωτάω αν έχει καφέ, δεν έχει. Πρέπει να έχω και εγώ, ψάχνω να βρω.
Αστοχία μου: Δεν είχα καφέ μαζί μου. Δεν είχα βάλει από την εκκίνηση και έπρεπε να τον είχα πάρει από την Ζ1 ή το Φρακτό. Δεν το έκανα. Δεν ήμουν αρκετά συγκεντρωμένος όταν έπρεπε. Ευτυχώς, είχα δυο παυσίπονα με καφεΐνη, τα πήρα και άφησα το Τσατάκι.
Λίγο η καφείνη, λίγο που άρχισε να φωτίζει η μέρα με κρατήσανε αρκετά ξύπνιο. Ήξερα ότι πλέον ήμουν κοντά στη Ζ2 και η επιθυμία μου να φτάσω εκεί με βοήθησε να κρατήσω ρυθμό. Αν φτάσω εκεί τα πράγματα έχουν κλείσει. Το υπόλοιπο θα γίνει.
Ανεβοκατεβάσματα και εκτεθειμένα περάσματα πάνω από τα νερά και επιτέλους, τα χωράφια, τα μαντριά και η γέφυρα. Ζ2, ώρα να ετοιμαστούμε για το τελευταίο κομμάτι. Τι χρειάζομαι ως το τέλος? Γυαλιά και καπέλο, αυτά που είχα στην εκκίνηση τα άφησα στο Φρακτό. Θα πιάσει σίγουρα μεσημέρι και έχει πολύ ζέστη φέτος. Σίγουρα μια μπλούζα, στα τελευταία χιλιόμετρα πάντα η θερμοκρασία πέφτει και η ταλαιπωρία το κάνει χειρότερο, πάντα κρυώνω, αν χρειαστεί θα βάλω και το αδιάβροχο και θα είμαι εντάξει. Και τον φακό οπωσδήποτε, ο τερματισμός θα είναι κοντά στο βράδυ. Φαΐ έχει και στην Πρασινάδα.
Φύγαμε, μετά τη Ζ2 είμαι πάντα πιο αισιόδοξος. Δε φοβάμαι τις ανηφόρες, πάμε ρυθμό για Οξιά, όσο αντέχω τον πόνο στην κατηφόρα για Σίλη, πετρα, ανηφόρα, τραβέρσα. Στη στροφή με το δεύτερο τσιμεντένιο κουτί είναι ο χωματόδρομος της Πρασινάδας. Πονάει ο χωματόδρομος, αλλά ξέρω ότι θα πονέσω περισσότερο στα τσιμέντα του χωριού. Σταθμός Πρασινάδας και η ζέστη είναι μεγάλη. Θα πιω και θα φάω για να φτάσω στο τέρμα τώρα, δε χρειάζομαι πολύ. Θα γεμίσω νερά από τον Μύλο ή τη βρύση στην Ντάλια.
Προσπαθώ να τρέξω την κατάβαση από την Πρασινάδα, πολύ δύσκολο, τα πόδια δεν πάνε γρήγορα και η ζέστη νοιώθω να με εξαντλεί, κάνω κράτει, ίσως στον χωματόδρομο, δεν έχει δέντρα όπως παλιά, αλλά έχει πλέον πιο συνεχόμενα κατηφορικά κομμάτια. Στο χωματόδρομο τα πράγματα χειροτερεύουν. Με χτύπησε η ζέστη, προσπαθώ να τρέξω, ο ήλιος είναι έντονος, δεν μπορώ να χάσω θερμότητα αρκετά γρήγορα, προσπαθώ να ακολουθώ τις σκιές αλλά δεν αρκεί. Δεν μπορώ να το τρέξω. Περπατάω μεγάλα κομμάτια. Η μόνη μου ελπίδα είναι το νερό στο Μύλο.
Κάποια στιγμή φτάνω Μύλο, λυπάμαι τους εθελοντές που περιμένουν μέσα στο αμάξι στον ήλιο. Κατεβαίνω στο νερό, αρχίζω να βρέχω, κεφάλι, σβέρκο, τις μεγάλες αρτηρίες, αμέσως αισθάνομαι πολύ καλύτερα, γεμίζω τον ασκό και φεύγω. Ευτυχώς, η ανηφόρα έχει δένδρα, στη σκιά είναι πολύ καλύτερα, δίνω όσο μπορώ. Μαντρί, και τώρα άσφαλτος. Είναι κατηφόρα αλλά δεν μπορώ να τρέξω, η ζέστη δε με αφήνει, δε πειράζει, πρέπει να κρατήσω δυνάμεις για την ανηφόρα στο χωματόδρομο, ο ήλιος είναι πάντα αφόρητος σε αυτό το κομμάτι.
Αγία Βαρβάρα και ανηφόρα προς Τάλια, στα δέντρα είναι καλά, αλλά στο χωματόδρομο πάλι σέρνομαι. Πρέπει να φτάσω στη βρύση. Βήμα βήμα φτάνω. Βρέχομαι γεμίζω νερά. Αυτό το νερό θα είναι το τελευταίο μου. Μπαίνω στα δέντρα με ανακούφισή, κάποιος με προλαβαίνει, έχει ρυθμό, ωραία γιατί μέχρι την ανηφόρα πολλές φορές ρίχνω ρυθμό. Κυνηγιόμαστε κρατάμε ρυθμό και φεύγει το κομμάτι μέχρι τη γέφυρα. Τώρα μονοκόμματη ανηφόρα, διαδικαστικό πλέον, δε ζεσταίνομαι πολύ και μπορώ να κρατήσω τον ρυθμό μου. Το κεφάλι κάτω και σταθερά βήματα, θα βγει και βγήκε. Ένα πάρτι μας περιμένει στην κορυφή του Θεολόγου, τα καταφέραμε κόκα κόλα και φύγαμε.
Περνάμε τα χωράφια, κατεβαίνουμε ανεβαίνουμε το ρέμα, το μονοπάτι για Λειβαδίτη, τα παγκάκια, τελευταίες στροφές και χωματόδρομος, τελευταίο check point. Μερικά εύκολα χιλιόμετρα και φτάσαμε. Έχει κάποια χρόνια που αποφάσισα να μην ξαναπερπατήσω αυτόν το χωματόδρομο. Θυμάμαι πόσο βασανιστικά αργός μου έχει φανεί κάθε φορά που τον περπάτησα στο τέλος. Είπα ότι κάθε φορά, θα το κάνω τρέχοντας. Ούτως ή άλλως, πάντα κάτι ακόμα υπάρχει από δυνάμεις στο τέλος. Και έτσι, το έδωσα και βγήκε, έφτασα σε μία ζεστή αγκαλιά με χαμόγελα και πειράγματα.
Η βόλτα για μένα ολοκληρώθηκε. Αυτό το μοναδικό ταξίδι τελείωσε.
