2022-05-21, Ανοιχτοί λογαριασμοί ή ένα DNF...
 |
| Το "άρμα", μικρός το είχα δει ολόκληρο! |
Σήμερα την πάτησα λίγο,
ευτυχώς, χωρίς καμία ανησυχία, χωρίς επιπτώσεις,
αλλά χρειάστηκε να πάρω το 113 για τον εαυτό μου αυτή τη φορά.
Πριν μερικές μέρες είχα την ιδέα να ενώσω μερικές κορυφές πάνω στα σύνορα, από το Σοκόλ έως το Καιμακτσαλάν, στην Αριδαία, από τα 1800m έως τα 2500m με τις μισές να είναι πάνω από τα 2000m.
Βέβαια, το αρχικό σχέδιο ήταν να περνάει από το Νίτσε, ώστε να περάσω και από κάποια ιστορικά σημεία εκεί, και να κινούμαι συνεχώς σε ράχες και κορυφογραμμές. Αυτό όμως έβγαινε τουλάχιστον 54km με +3200m σύμφωνα με τους χάρτες και λόγω της διάρκειας της ημέρας ήταν λίγο τραβηγμένο για μοναχική διαδρομή χωρίς διανυκτέρευση. Οπότε, είπα ότι θα κάνω τη μικρότερή διαδρομή 45km με +3100m πρώτα και θα επιστρέψω ξανά για τη μεγαλύτερη, με περισσότερη εμπειρία της περιοχής.
Οπότε αυτή ήταν η σχεδίαση της μικρής διαδρομής: Βασικό σχέδιο
Η προετοιμασία απλή, θέλω να κάνω τη διαδρομή γρήγορα οπότε προσπαθώ να κάνω επιλογές όσο γίνεται πιο ultralight. Ο καιρός είναι αρκετά καλός, φαγητό χρειάζομαι λίγο, τα χωράω όλα σε ένα 10λιτρο σακιδιάκι Qechua. Έχω το fenix 6 και το etrex φορτωμένα με φρέσκους χάρτες, τη βασική διαδρομή και κάποιες εναλλακτικές κατεβασιές σε περίπτωση που τα δω σκούρα και πρέπει να αλλάξω σχέδια. Δεν έχω χάρτινο χάρτη, αλλά με δύο ανεξάρτητες συσκευές GPS και κίνηση πάνω σε κορυφογραμμές, δε θεωρώ ότι θα υπάρξει κάποιο πρόβλημα με τη διαδρομή. Δεν είχα το smartphone, αλλά είχα ένα απλό αδιάβροχο κινητό μαζί μου φυσικά.
Έχω εμπιστοσύνη στις δυνάμεις μου, αφού είχα κάνει 4 μέρες στο Ο4 πρόσφατα και είμαι σε καλή κατάσταση προπονητικά. Ξεκίνησα νωρίς νωρίς από Θεσσαλονίκη, χωρίς διανυκτέρευση στη βάση και 7:00 το πρωί ήμουν στο parking των Λουτρών, ήταν και αυτό μέσα στη λογική της ultralight προσέγγισης.
Ξεκίνησα, και αρχικά, χάθηκα μέσα στα λουτρά 😂. Ενώ έχω κατέβει τη διαδρομή κανά δυο φορές, πρώτη φορά ανέβαινα και το GPS δεν ήταν ιδιαίτερα βοηθητικό μέσα στο φαράγγι και τις απότομες πλαγιές. Όπως και αν έχει, ήταν δυο τρία μονοπάτια, τα δοκίμασα και το βρήκα.
Η διαδρομή προς το Σοκόλ όμορφη και θεαματική. Πολλές φορές κινείτε στα όρια του φαραγγιού οπότε έχεις πολύ ωραία θέα στην απέναντι πλευρά, αλλά και στο χάσμα στα αριστερά σου. Θυμάμαι που σκεφτόμουν, ότι ευτυχώς την ξεκίνησα με αυτή τη φορά, γιατί δε θα ήθελα να κατεβαίνω από εδώ μόνος, κουρασμένος και πιθανόν βράδυ, από ένα τόσο εκτεθειμένο μονοπάτι. Δε θα το έλεγα επικίνδυνο, αλλά πάντα προσπαθώ να έχω στο μυαλό μου, τι περιθώρια ασφαλείας έχω και ποιοι είναι οι κίνδυνοι γύρω μου, ιδίως όταν είμαι μόνος μου.
Φυσικά, σε μία τέτοια διαδρομή, μου αρέσει να κάνω και κάποια καταγραφή. Είχα μαζί τη φωτογραφική μηχανή και σε συνδυασμό με το GPS, κρατούσα σημειώσεις. Σημεία με νερό, πινακίδες, βράχια, περάσματα, απομεινάρια από ανθρώπινες δραστηριότητες, κτίσματα, τοπία, πυραμίδες, τοπογραφικά, ζώα και οτιδήποτε ενδιαφέρον για έναν τουρίστα του βουνού. Αυτή η διαδικασία παίρνει κάποιο χρόνο, και συχνά επιβάλει μικρο-εκτροπές από την πορεία, αλλά έτσι έχω την ευκαιρία να δω περισσότερα πράγματα, να καταλάβω τη φύση και την ιστορία της και μετά να βάλω κάποιες από αυτές τις πληροφορίες στου χάρτες του OpenStreetMap ή στους δικούς μου.
Μετά το Σοκόλ χρειάζεται λίγη οπισθοπορεία για να γίνει η σύνδεση με την κορυφογραμμή του Καϊμακτσαλάν. Υπάρχει κάποιο μονοπάτι που ακολουθεί τα λογικά φυσικά περάσματα, αλλά δε φαίνεται να περπατιέται και πολύ. Πιάνοντας την κορυφογραμμή υπάρχει μια λογική γραμμή, που με ή χωρίς μονοπάτι είναι ξεκάθαρη. Υπάρχουν πολλά απομεινάρια, μικρές και μεγάλες πυραμίδες. Κάποιες πιο προσβάσιμες φαίνεται ότι έχουν βανδαλιστεί για το τον ένα ή τον άλλο λόγο, και κάποιες από τα καιρικά στοιχεία. Μαζί με μισογκρεμισμένα φυλάκια και πολυβολεία, διαγράφουν τα σύνορα. Σε κάνουν να σκέφτεσαι, πόσος κόσμος έχει κοπιάσει για να τα χτίσει και να τα επανδρώσει στα αλπικά λιβάδια, και αν αισθάνονταν τυχεροί ή άτυχοι που ήταν εδώ πάνω.
Πλησιάζοντας προς την κορυφή βλέπεις περιοχές που κάποτε πρέπει να υπήρχαν ολόκληρα στρατόπεδα, τώρα μένει μια πεζούλα που τα περικλείει και λίγες οχυρωματικές θέσεις χωμένες στα βράχια. Τώρα, ένα τεράστιο λιβάδι στα 2300m για τις αγελάδες το καλοκαίρι.
Το υψόμετρο και ο προσανατολισμός των πλαγιών έχει διατηρήσει ακόμα πολλές χιονούρες, δεν μπορώ να μην μπω στον πειρασμό να πλησιάσω στα ρεματάκια με το κρυστάλλινο παγωμένο νερό που λάμπει στο ήλιο. Είναι τόσο δελεαστικό, νομίζεις ότι αν πιεις από αυτό θα ξεδιψάσεις για πάντα, αλλά η αλήθεια είναι ότι είναι τόσο φτωχό σε άλατά που δε βοηθά και πολύ με τη δίψα, παρόλα αυτά θα πιω ξανά και ξανά. Τα χιόνια που λιώνουν αποκαλύπτουν εκτάσεις με μικρά μοβ λουλούδια που είναι έτοιμα να βγάλουν άνθη ακόμα και κάτω από το χιόνι.
Πλησιάζω και άλλο. Επιτέλους το "άρμα", το είχα σαν ανάμνηση από πορείες με τη Λέσχη και τον ΣΕΟΦ. Στη μνήμη μου, ήταν κάπου στην κορυφογραμμή του Πινόβου αλλά δεν το είχα βρει όταν τη διέσχισα πρόσφατα. Το βρήκα, το σημείωσα στα αρχεία μου. Δεν έχουν μείνει και πολλά πια. Ούτε ερπύστριες, ούτε πύργος, κάποτε το θυμάμαι ολόκληρο. Φαίνεται μάλιστα σαν κάποιος να το ξεκοίλιασε, τραβώντας τη μηχανή από μέσα του.
Συνεχίζω να ανεβαίνω προς Κουτσούμπεη, απομεινάρια στρατιωτικών φορτηγών. Σαν να θυμάμαι ότι και αυτά ήταν κάποτε ολόκληρα, μπορεί να με γελά η μνήμη μου δεν είμαι σίγουρος. Μοιάζει σαν να τα παράτησαν στην άκρη κάποιου στρατιωτικού δρόμου που πήγαινε σε κάποιο φυλάκιο ή είναι μέσα στα όρια κάποιου παλιού στρατοπέδου.
Σε λίγο κορυφή, Καϊμακτσαλάν, λίγα λεπτά οργάνωσης και ξεκινάμε για κάτω. Θυμάμαι κάποτε είχε περισσότερα συρματοπλέγματα, ιδίως κοντά στα ορύγματα και μακριά από τα μονοπάτια και τους δρόμους. Μπορούσες εύκολα να βρεις θραύσματα από οβίδες, κάλυκες και σφαίρες αν έψαχνες λίγο κάτω. Χαιρετώ τον κόσμο στη κρύπτη και φεύγω.
Η θερμοκρασία έπεσε λίγο, και οι μεγάλες χιονούρες είναι πιο παγωμένες και επικίνδυνες. Αποφασίζω να αλλάξω διαδρομή για να περάσω με ασφάλεια. Δεν έχω αλυσίδες μόνο μπατόν. Υπολογίζω πάντα που θα σταματήσω αν αρχίσω να γλιστράω. Αποφεύγω να βρεθώ σε μεγάλες κλίσεις με πολλά μέτρα από κάτω. Κατεβαίνω σε μια ρεματιά, εδώ άρχισα να ανησυχώ. Δεν μπορώ να δω που καταλήγει, έχει μαζεμένο χιόνι από πάνω έως ώσπου μπορώ να δω. Είναι βαθειά, έχει νερό να τρέχει κάτω από το χιόνι. Ξέρω ότι κάποια στιγμή πρέπει να περάσω και να ανέβω ψηλότερα. Δύσκολο και επικίνδυνο να περάσω κάθετα, ελπίζω το μονοπάτι να φτάνει σε εύκολο πέρασμα αλλιώς θα πρέπει να βρω άλλη διαδρομή, είναι απόγευμα πρέπει να χάσω υψόμετρο.
Ευτυχώς, αρκετά χαμηλά στη βάση της, το χιόνι λιγοστεύει. Το νερό κοίλα ορμητικά, αλλά υπάρχει ένα σημείο που μπορώ να περάσω, γλίτωσα πολύ ταλαιπωρία. Τώρα ανάβαση σε πλαγιές. Θυμάμαι ότι θα βρω μερικά μαντριά και μετά χωματόδρομο, αν φτάσω εκεί η νύχτα και το υψόμετρο δεν θα είναι πρόβλημα.
Αυτό ήταν ένα υπέροχο τοπίο που δε το περίμενα. Πλαγιές με έντονο πράσινο, διάσπαρτα χιόνια και χώμα κορεσμένο από νερό. Πολύ όμορφο και γραφικό, αλλά το μονοπάτι δε βοηθάει χάνετε και μπερδεύεται με τις περπατησιές των ζωών. Σημαδεύω προς τα μαντριά και προσπαθώ να βρω την πιο εύκολη διαδρομή. Υπάρχουν δύο τρία σημεία με μεγάλο πλάτος που σχεδόν μοιάζουν με καταρράκτη. Τα χιόνια που λειώνουν κατεβαίνουν από παντού. Δεν βρίσκω άλλο τρόπο για να περάσω με ασφάλεια, βγάζω παπούτσια και περνάω από τα παγωμένα νερά. Νοιώθω τον ήλιο χαμηλά, βιάζομαι να ξεμπλέξω και να βγω σε καθαρό δρόμο. Περνάω κάνα δυο μαντριά και μια καλοφτιαγμένη καλύβα και φτάνω στο δρόμο. Σκέφτομαι ότι η υπόλοιπη διαδρομή θα είναι διαδικαστική.
Μερικά χιλιόμετρα και υψόμετρο φεύγουν γρήγορα στο δρόμο, φτάνω σε μια διασταύρωση, όπου ξέρω ότι ξεκινάει ένα μονοπάτι που ακολουθεί τη ράχη και πάει κατευθείαν στα λουτρά. Δυσκολεύομαι να βρω την αρχή του, πηγαινοέρχομαι και τελικά το βρίσκω να ξεκινάει άγαρμπα από τα πρανή του δρόμου. Το ακολουθώ.
Αρχίζει να σουρουπώνει, το μονοπάτι χειροτερεύει όσο προχωράω. Το ίχνος χάνεται και η βλάστηση πυκνώνει. Η πλαγιά είναι πολύ απότομη που σου προκαλεί ανησυχία, δεν μπορείς να ξεφύγεις από την κόψη. Κάνα δυο φορές το χάνω τελείως και αναγκάζομαι να γυρίσω πίσω για να το ξαναβρώ. Είναι πια τόσο αόριστο που δεν μπορώ να καταλάβω αν το ακολουθώ ή όχι. Το ξανασκέφτομαι, αν νυχτώσει με τον φακό δε θα βλέπω τίποτα θα είναι αδύνατο να ξέρω που πηγαίνω. Διστάζω άλλα αποφασίζω ότι πρέπει να βρω καλύτερη λύση, θα γυρίσω στη διασταύρωση και θα ακολουθήσω κάτι πιο σίγουρο. Στην επιστροφή δοκιμάζω και μια άλλη παραλλαγή του μονοπατιού αλλά δε μου γεμίζει το μάτι. Αρκετό χρόνο έχασα, θα πάω στα σίγουρα, έχει βραδιάσει.
Φτάνω ξανά στη διασταύρωση, ξέρω ότι πρέπει να φύγω προς νοτιοδυτικά στο δρόμο, η άλλη πλευρά είναι αδιέξοδο κατεβαίνει μέσα σε ένα μεγάλο ρέμα. Πιάνω τον δρόμο και προσπαθώ να χαράξω άλλη πορεία στο GPS. Και κάπου εδώ είναι που την πάτησα.
Στην αρχή το GPS μου έλεγε να ξαναγυρίσω στο μονοπάτι φυσικά, αφού ήταν το πιο σύντομο. Είπα ότι θα το αγνοήσω για λίγο ώστε να απομακρυνθώ και να βρει καινούργια διαδρομή. Πιθανότατα κάποια στιγμή θα το έκανε ή το έκανε, και εγώ συνέχισα να το αγνοώ γιατί νόμιζα ότι επέμενε στην παλιά διαδρομή. Δε μου άρεσε που είχα ξεχυθεί στη κατηφόρα χωρίς να ξέρω που πάω, οπότε είπα να του βάλω άλλο προορισμό.
Δυσκολευόμουν στη μικρή οθόνη του etrex και του Fenix να βρω το χωρίο και πάτησα σε έναν κεντρικό δρόμο που βρήκα, σίγουρα από κει το χωρίο δε θα ήταν μακριά και συνέχισα. Ο χωματόδρομος ήταν πολύ ευχάριστος φαρδύς καλοπατημένος, σίγουρα θα κατέληγε κάπου πολιτισμένα. Σύντομα είδα ότι μου δίνει ακόμα 45km. ΟΚ, και τώρα τι κάνουμε; Ψάχνω λίγο στο GPS, να καταλάβω που θα βγω. Λίγο η κούραση, λίγο η μικρή οθόνη, δεν καταφέρω να συγκεντρωθώ για να βρω μια λύση.
